كيفيت آموزش و کار حرفه ای در ايجاد همسازی بين فضا و سازه در معماری معاصر غرب

انقلاب صنعتی تحولاتی را در آموزش و كار حرفه ای معماری معاصر غرب بدنبال می آورد شامل تقسیم وظایف معمار، ایجاد مدارس تكنیكی، تولید مصالح جدید و پر قدرت، توسعه علوم و تكنولوژی سازه ای، جدایی تئوری و عمل، و صرفه اقتصادی. در سایه این تحولات، معمار و مهندس سازه هماهنگی لازمه را پیدا نمی كنند و به تبع آن، بناهایی ایجاد می شوند كه در آنها فضا و سازه منفصل از یكدیگر می باشند. پیامدهای نابهنجار این دو گانگی، بحث كیفیت آموزش و كار حرفه ای معماری برای ایجاد همسازی بین فضاو سازه را بر اساس وضع موجود مطرح می كند . هدف از این مقاله، بررسی دقیقتر این موضوع بصورت كاربردی و جلب توجه معماران و مهندسان سازه به كیفیت همسازی فضا و سازه و چگونگی همكاری واقعی میان آنها می باشد. بررسی مبانی ایجاد سازش بین فضا و سازه نتیجه می دهد كه همسازی بر پایه معیارهای هماهنگی در معماری و عوامل بوجود آورنده سازگاری در معماری گذشته ایجاد می شود و شامل"مفاهیم فضاو سازه" و " نگرش جامع" میباشد. فضای معماری فضایی كیفی است و مبین خصوصیات فضای وجودی انسان می باشد. سازه به مفهوم تركیبی منسجم از عناصر ساختمانی مقاوم و باربر است كه دارای الزاماتی از قبیل قاعده و هندسه می باشد. در نگرش جامع، فضاو سازه (و بقیه اجزا) بصورت پیوسته با هم و مرتبط با كل طرح می شوند. همچنین همكاری بین معمار و مهندس سازه(و سایر مهندسین) برمبنای مفهوم كل انجام می شود و باید مبتنی بر تبادل نظر از ابتدا تا انتهای طراحی باشد.

(715.1 کیلوبایت) دانلود مقاله