خانه افشاریان

خانه‌های منفرد طراحی شده توسط معماران، دسته ای مشخص از تولیدات فرهنگی و هنری هستند که شاید قابل مقایسه با نقاشی از مناظر طبیعی، فیلم مستند یا داستان‌های عاشقانه باشند.

از آنجایی که خواسته اصلی کارفرما ساخت یک واحد مستقل برای هر یک از فرزندان در چند سال بعد از بهره برداری بود، بنا باید به گونه ای طراحی می گردید که قابلیت تبدیل شدن از «خانه» به «آپارتمان» را داشته باشد. این خواسته کارفرما، انعطاف‌پذیری در طرح نما و پلان را می طلبید؛ به طوری که مشاور می‌­بایست طرحی ناتمام را پایه گذارد که بعدها با اضافه شدن دو طبقه تکامل یافته اما درعین حال هویت کامل و مستقلی برای امروز داشته باشد.
پروژه ای ساده و صمیمی ولیکن با نمایی خاص و متفاوت، خواسته دیگر کارفرمای پروژه بود. ازاین رو با در نظر گرفتن عرض و ارتفاع ساختمان، طراحی نمایی کاملا مربع شکل با شکافی در یک سوم این مربع در نظر گرفته شده که بنا را به تندیسی برآمده از جداره شهری کوچه، تبدیل نموده و درعین دعوت کنندگی و تعریف شاخص ورودی، وظیفه فاصله اندازی در فضاهای داخلی را نیز به نحو مطلوبی انجام می­دهد.
احترام بنا به رهگذر، آنچه که از مفاهیم و ارزش‌های معماری اصیل ایرانی است، با عقب نشینی طبقه همکف، ضمن اختصاصِ بخشی از زمین خصوصی به فضای سبز کوچه، به خوبی در این پروژه نمود پیدا کرده است. لذا بنا از یک خانه معمولی فراتر رفته و به یک منظر شهری با کیفیت بصری چشم نواز و تأثیرگذار مبدل گشته است، تا جایی که معنای نهفته در معماری پروژه را به ناظر و یا کاربر اثر، منتقل کرده و حس طراوت و شادابی را به وی هدیه می­‌کند.

در چیدمان فضاها و طراحی داخلی پروژه، فضایی گرم و صمیمی، دلنشین و دلباز و با نورگیری عالی، به لطف همنشینی مصالح چوب و آجر و متناسب با نیاز کارفرما شکل گرفته است. تجربه فضایی متفاوت در پروژه از بدو ورود تا دسترسی به اتاق‌های خواب خصوصی از طریق عبور از یک پل معلق میان وُید حس هیجانی توأم با امنیت و آرامش را به همراه دارد.