ویلای شماره سی و نه

در یکی از زمین های سرسبزی که درغرب شهر تهران، در منطقه کردان کرج پراکنده اند، ویلای شماره سی و نه که با ترکیبی از مجموعه دیواره های سنگی سفید، شکل گرفته است، در بخش شمالی یک زمین مستطیل شکل به مساحت 2400 مترمربع، رو به سمت درختان و فضای سبز مجاور، قرار گرفته است .

چیزی که در جای جای ساختمان توجه را به خود جلب می کند، یک زبان طراحی متداوم است که از مجموعه ای از دیوار های سنگی استفاده می کند تا ابتدا فضاهای خارجی را شکل دهد، سپس این دیواره های سنگی را به داخل فضا امتداد می دهد تا یک ارتباط بدون مرز بین فضا های داخلی و طبیعت پیرامون آن ایجاد کند.

بالکن طبقه فوقانی که به لحاظ فضای معماری و کارکرد آن می تواند امتداد بدون واسطه ای از بالکن طبقه همکف و سکوی مجاور استخر تلقی شود، هم از پله های خارجی و هم از داخل فضای طبقه فوقانی، قابل دسترس است. این بالکن به علاوه، کارکرد یک سایبان افقی را نیز دارد و همانطور که فضاهای داخلی را از تابش مستقیم آفتاب گرم تابستان محافظت می کند، اجازه می دهد آفتاب در فصل زمستان به فضاهای داخل خانه نفوذ پیدا کند.

در طبقه همکف، جایی که خانواده برای گفتگو و غذا خوردن دور هم جمع می شوند، می توان خود را در کنار طبیعت پیرامون احساس کرد. از فضای یکپارچه ای که در این طبقه ایجاد شده است، با استفاده از سطوح وسیع شیشه ای، بدون هیچ مزاحمتی می توان چشم انداز فضای سبز و درختان مجاور را داشت، و نیز در فصول گرم تر در سال، با باز گذاشتن درهای کشویی، که در دو امتداد شمالی و جنوبی این فضا قرار گرفته اند، فضای داخل خانه به امتداد بدون واسطه ا ی از محوطه و طبیعت پیرامون آن تبدیل خواهد شد.

از آنجا که خانواده و دوستان معمولا در طبقه همکف دور هم جمع می شوند و فضاهای پیرامون طبقه همکف، محوطه و استخر اصولا فضاهای پرجنب و جوش خانه را شکل می دهند، اتاق خواب ها، جدای از طبقه همکف، در طبقه فوقانی قرار گرفته اند و با استفاده از یک دسترسی خطی ، کاملا از بخش پرهیاهوی خانه تفکیک شده اند.

ویلای شماره سی و نه با تمرکز بر تلفیق فضاهای داخلی با طبیعت پیرامون، سعی می کند مرز بین فضاهای داخلی و خارجی این خانه را از بین بردارد و ارتباط بین درون و برون این بنای معماری را ارتقا بخشیده، فضاهای داخلی و خارجی را از دو فضای معماری مجرد و جدای از هم، به یک فضای واحد معماری تبدیل کند.