ویلای شماره سی

در فاصله نه چندان دور از تهران، ویلای شماره سی، برای دور هم جمع شدن های خانواده دور از هیاهوی شهر، به شکلی طراحی شده است که با توجه به قوانین ساخت و ساز منطقه ای که ویلا در آن قرار گرفته است و همچنین در نظر گرفتن هزینه پروژه، مساحت سطح اشغال ویلا از هشتاد مترمربع بیشتر نباشد. ایده اصلی طرح به یکی از ریشه ای ترین کارکردهای معماری اشاره و تاکید دارد: "ایجاد سر پناه".

به عنوان یک عامل اصلی در ایجاد سرپناه، سقف ساختمان، کارکرد چند گانه ای پیدا کرده است و به عنوان پوسته اصلی ساختمان استفاده شده است که در حالی که سر پناهی برای بخش شیشه ای ساختمان ایجاد می کند، جایی که به جنوب رو کرده است، کارکرد سایبان دارد و در شمال، فرم شیبداری به خود گرفته است تا آ ب باران را به سمت باغچه ها و فضا ی سبز مجاور ساختمان هدایت کند. همچنین پوسته دو لایه ی نما که در سمت جنوب قرار گرفته است، امکان تهویه طبیعی در لایه های نما را فراهم می کند. پوسته شیشه ای ساختمان از پانل های شیشه ای پشت رنگ شده تشکیل شده اند، که نمای ساختمان را به آینه ای تبدیل می کند که فضای سبز و درختان مجاور را منعکس می کند. از چوب و نیز از شیشه هایی که یا فضای سبز را قاب کرده اند و یا آن را به شکل آینه گونی منعکس کرده اند، هم در داخل و هم در خارج ویلا به طور پیوسته ای استفاده شده است که مرز بین فضا های داخلی و خارجی را از بین برده و فضای معماری خلق شده را به فراتر از محدوده ی هشتاد متری طبقه همکف ویلا گسترش داده است.