ساختمان مسکونی دریاگوشه

موضوع پروژه، طراحی آپارتمان‌های هم‌مساحت و در چهار طبقه، و مجموعا 8 واحد بود. این موضوع باعث می‌شد که ناچار طبقه همکف کاملا به پارکینگ اختصاص پیدا کند و به منظور تامین پارکینگ‌ها، پله‌های ارتباطی طبقات در منتهی‌الیه شمالی زمین جانمایی شد. این موضوع کیفیت دسترسی اصلی به طبقات را نامطلوب می‌کرد چون بایستی از داخل پارکینگ این دسترسی تامین می‌شد. علاوه بر این به دلیل عقب‌نشینی از امتداد خیابان جنوبی که از ضوابط شهرداری این منطقه می‌باشد، فضای باقیمانده‌ی محوطه‌ی جنوبی بسیار محدود بود.

ایده‌ی طراحی بایستی کیفیت مناسبی برای ورود و دسترسی اصلی به طبقات ساختمان تامین می‌کرد، بایستی محوطه‌ی جنوبی را تا جایی که امکان دارد توسعه می‌بخشید، و بایستی جواب مناسبی می‌بود به مسائل اقلیمی منطقه قرار گیری ساختمان، که شمال کشور است.

ایده‌ی طراحی در جواب محدودیت‌های بالا، ایجاد شیاری در مرکز توده‌ی ساختمان بود. این شیار (وید-تهی) در طبقه‌ی همکف راه ورودی مناسبی به ساختمان تأمین می‌کند، و به جای احساس اینکه از داخل پارکینگ به ساختمان دسترسی داریم، این احساس را ایجاد می‌کند که از داخل حیاط این دسترسی تأمین شده است. بعلاوه در طبقات بالا دید و ارتباط واحدها با بیرون را وسیع تر کرده است و علاوه بر آن به کوران و جابه‌جایی طبیعی هوا در مرکز ساختمان کمک کرده است.

این وید میانی، امکان این را ایجاد کرده است که تراس‌های واحدها حال و هوای حیاط اختصاصی را داشته باشند و به عنوان امتداد فضاهای داخلی، مرز بین داخل و خارج آپارتمان را کم‌رنگ کند.

در طراحی داخلی، به جای محدود شدن به تزیینات داخلی سعی در این بوده است تا حداکثر دید و ارتباط از فضای داخل آپارتمان‌ها با فضای خارج و تراس جنوبی و وید میانی بنا ایجاد شود، هدف این بوده است تا فضای داخلی در محدوده‌ی معمول یک آپارتمان حدود صد مترمربعی باقی نماند.

در انتخاب مصالح و رنگ‌ها، سعی شده است تا هم فضاهای داخلی بهم پوسته خارجی ساختمان، پس‌زمینه‌ای آرام برای سبزینگی همیشگی‌ای که از محیط پیرامون دیده می‌شود باشد.

فضای سالن اصلی سعی شده است که کارکرد چندگانه داشته باشد، و به همین دلیل، کانتر آشپزخانه، چرخ دار و قابل جابه‌جایی طراحی شده است تا بتواند در صورت نیاز جلوی دیوار شمالی سالن قرار گیرد، تا فضای آزاد بیشتری در نشیمن اصلی برای رفت و آمد و استفاده از تراس و آشپزخانه ایجاد کند.

با توجه به اینکه برای ایجاد کف‌های طبقات از سیستم سازه‌ای وافل استفاده شده است، در طراحی سقف نشیمن از فضای خالی زیر قطعات وافل برای ایجاد عمق بیشتر در سقف نشیمن اصلی استفاده شده است.

در طراحی و جانمایی تراس‌ها سعی بر این بوده است تا تراس‌ها به بعنوان امتداد فضای داخلی کارکرد داشته باشد و با ایجاد صفحات پرچین مانندی از فضای سبز – ضمن ایجاد پیوستگی بین نما و فضای سبز محیط اطراف – کیفیتی و کاربردی مشابه یک حیاط اختصاصی را داشته باشد. اجرای پوسته‌ی نما کارکردی مشابه سایبان دارد که از سقف تراس‌ها در هر طبقه آویخته شده است تا از شدت آفتاب گرم تابستان بکاهد و در فصول سرد نیز مانعی برای تابش اشعه مایل خورشید به داخل فضا نخواهد بود.