مدل مدیریت تعارض ذینفعان بازآفرینی شهری برپایه حکمروایی همکارانه
A Model for Stakeholders Conflict Management in Urban Regeneration Based On Collaborative Governance
اشتراک گذاری
اشتراک در شبکه های اجتماعی :
گزارش خطا
تعارض‌های بین ذینفعان بازآفرینی شهری موجب ناسازگاری، اختلاف نظر، ناهماهنگی در درون یا بین ذینفعان است که عدم مدیریت آن، مانع بهره‌گیری از ظرفیت کامل مشارکت و درنتیجه موجب عدم تحقق بازآفرینی شهری می‌شود. از این رو، شناخت تعارض‌های موجود بین ذینفعان و ارائه الگوی مدیریت تعارض متناسب از اهمیت بسزایی برخوردار است. شناخت مؤلفه‌های تأثیرگذار بر مدیریت تعارض ذینفعان بازآفرینی شهری مبتنی بر رهیافت حکمروایی همکارانه، موجب تنظیم روابط متقابل میان ذینفعان (دولت ملی، اجتماع محلی، بخش عمومی و خصوصی) می‌شود و با بهره‌گیری از هم‌رأیی حاصل از این رهیافت، اتحاد و قدرت اجرایی ذینفعان درگیر، بیشتر و زمینه تحقق اهداف بازآفرینی اجتماع محلی فراهم می‌گردد. هدف این مقاله، ارائه مدل مفهومی «مدیریت تعارض ذینفعان بازآفرینی شهری بر پایه حکمروایی همکارانه» است. به منظور دستیابی به این مدل، مفاهیم پایه، شامل طراحی نهادی بازآفرینی شهری، رهیافت‌های مدیریت تعارض و حکمروایی همکارانه که بر تعارض بین ذینفعان بازآفرینی اجتماع محلی و روابط متقابل بین ذینفعان تأثیرگذار است، تبیین شده و عناصر و اجزای مرتبط با هرکدام و روابط حاصل از آن مشخص شده است. برپایه مدل پیشنهادی، پس از شناخت انواع تعارض بین ذینفعان اجتماع محلی، یعنی تعارض‌های شناختی، منافع، هنجاری، رفتاری، متناسب با سبک‌های مختلف مدیریت تعارض اعم از رقابت، همکاری، سازش، اجتناب، مصالحه، وضعیت هریک از انواع تعارض در روند مدیریت مداخلۀ طرح بازآفرینی شهریِ اجتماع محلی مشخص می‌شود. متغیرهای اعتماد، درک، مشروعیت و تعهد از اساسی‌ترین مؤلفه‌های تأثیرگذار در فرآیند همکارانه است که در نهایت موجب ظرفیت‌سازی نهادی و اثربخشی فرآیند حکمروایی همکارانه در مدیریت مؤثر تعارض بین ذینفعان بازآفرینی در اجتماع محلی می‌شود.
Stakeholders’ conflicts in urban regeneration leads to incompatibility, disagreement, and inconsistency within or between stakeholders. Lack of these conflicts management may not allow that the whole capacity of participation to be realized, and consequently fails to attain urban regeneration. Therefore, recognition of the existing conflicts among stakeholders and representing a proportional pattern for conflict management is of great importance. The institutional approach in urban regeneration management processes is concerned with the creation of "institutional capacities in local communities." In other words, through supporting and developing the community networks, and through creating a wider network of trust and support, the intended objectives including stakeholder conflict management in urban regeneration can be achieved. A "cooperative approach" is needed to build institutional capacity. Collaborative approaches in urban regeneration can assist the creation of the fields that can act as learning environments in which stakeholders learn new methods of communication. Governance is considered as the basis where institutions can play their roles and is known as a decision-making process through the collaboration of multiple stakeholders. This model of governance bring many stakeholders together in associations held in common with public organizations to participate in consensus-based decision-making. Identifying the influential components of stakeholders’ conflict management in urban regeneration, with collaborative governance approach, leads to organizing the mutual relations among the stakeholders (state, local community, public section, and private section), as well as providing the conditions to achieve the objectives of community regeneration. This study intended to present a conceptual model for "stakeholder conflict management in urban regeneration based on collaborative governance." In the recommended model, we clarified the main components, including the institutional design of urban regeneration, conflict management, and collaborative governance approaches that affect the conflict between community regeneration stakeholders and their interactions. Collaborative governance and collaborative planning process is the consequence of community innovation based on community conditions. However, it is possible to reveal a conceptual model, which includes the main stages of providing basic conditions of incorporating cooperative engagement in the process of urban regeneration. Clearly, each proposed conceptual model is localized considering its institutional necessities. Thus, the model presented for conflict management must be coordinated with the institutions in Iran and concerning a more precise application, be coordinated with the institutional context of communities. According to this model, after identifying various types of conflicts between community stakeholders, i.e. cognitive conflicts, conflict of objectives or interests, normative conflicts, and conflicts of relationships, which are proportionate with various conflict management styles, i.e. obliging, integrating, dominating, avoiding, compromising, we determine the status of each type of conflicts in the process of interventional management in the local community urban regeneration design. Such a variables as trust, understanding, legitimacy, and shared commitment are the most substantial components effective in the collaborative process, which eventually lead to institutional capacity building and changes in the system that help to make our institutions more effective and adaptive.
(1.1 مگابایت)
دانلود مقاله
مشخصات مقاله
- ایزدی یزدان‌آبادی، احمد (1379). مدیریت تعارض، انتشارات دانشگاه امام حسین (ع)، تهران.
- برک‌پور، ناصر؛ اسدی، ایرج (1388). مدیریت و حکمروائی شهری. انتشارات دانشگاه هنر، تهران.
- پیران، پرویز (1393). اداره مردمی خردمندانه (حکمرانی خوب) و بازآفرینی محله‌ای توسط نهادهای مردمی محلی در ایران، نشست دوم از نشست‌های سه گانه جستار کیفیت در تجربه‌های بازآفرینی شهری: «جستار کیفیت در حکمروایی شایسته محلی»، تهران: شرکت مادر تخصصی عمران و بهسازی شهری ایران با همکاری دانشگاه هنر تهران، مراجعه شود به: www.iburp.ir.
- حبیبی، سید محسن و ملیحه مقصودی (1381). مرمت شهری. انتشارات دانشگاه تهران، تهران.
- حقیقت نائینی، غلامرضا (1393). تحولات در حوزه مدیریت بازآفرینی شهری: به سوی حکمروایی همکارانه، نشست دوم از نشست‌های سه گانه جستار کیفیت در تجربه‌های بازآفرینی شهری: «جستار کیفیت در حکمروایی شایسته محلی»، تهران: شرکت مادر تخصصی عمران و بهسازی شهری ایران با همکاری دانشگاه هنر تهران، مراجعه شود به: www.iburp.ir.
- حناچی، پیروز و دیگران (1386). بررسی تطبیقی مرمت شهری در ایران و جهان (با نگاه ویژه به بافت تاریخی شهر یزد). انتشارات سبحان نور، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری پایگاه میراث فرهنگی شهر تاریخی یزد، تهران.
- دفت، ریچارد آل (1383). تئوری و طراحی سازمان، ترجمه علی پارسائیان و سید محمد اعرابی. جلد2، انتشارات دفتر پژوهش‌های فرهنگی، تهران.
- رضائیان، علی. (1392). مدیریت تعارض و مذاکره (مدیریت رفتار سازمانی پیشرفته). چاپ هفتم، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت)، تهران.
- فرجی راد، خدر و کاظمیان، غلامرضا (1391). توسعه محلی و منطقه‌ای از منظر رویکرد نهادی. سازمان انتشارات جهاد دانشگاهی، تهران.
- فیاضی، مرجان (1388). «تعارض ادراک شده و سبک‌های مدیریت آن». پژوهش نامه مدیریت تحول، 1(2): 90-110.
- قانع، مسعود (1393). مدیریت تعارض با رویکرد اسلامی. سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، تهران.
- مهدی‌زاده، جواد و همکاران (1385). برنامه‌ریزی راهبرد توسعه شهری، تجربیات اخیر جهانی و جایگاه آن در ایران. معاونت معماری و شهرسازی دفتر معماری و طراحی شهری، شرکت طرح و نشر پیام سیما، تهران.
- میرکمالی، سید محمد (۱۳۷۱). «مدیریت تعارض». مجله دانش مدیریت، 19، 48-59.
- نوریان، فرشاد و آریانا، اندیشه (1391). «تحلیل چگونگی حمایت قانون از مشارکت عمومی در بازآفرینی شهری». مجله علمی پژوهشی هنرهای زیبا، 17(2)، 15-27.
- هودسنی، هانیه (1393). تحولات در حوزه مدیریت بازآفرینی شهری: به سوی حکمروایی همکارانه، نشست دوم از نشست‌های سه گانه جستار کیفیت در تجربه‌های بازآفرینی شهری: «جستار کیفیت در حکمروایی شایسته محلی»، تهران: شرکت مادر تخصصی عمران و بهسازی شهری ایران با همکاری دانشگاه هنر تهران، مراجعه شود به: www.iburp.ir.
- Abbott, J. (2012). Collaborative Governance and Metropolitan Planning in South East Queensland - 1990 to 2010: From a Voluntary to a Statutory Model. Australian Centre of Excellence for Local Government, University of Technology Sydney.
- Abbo Usman, Abd., et al. (2015). “Institutional Weakness and Conflict Management in Nigeria: The Need for Collaborative Governance Approach”, International Journal of Administration and Governance, 1(11), 1-7.
- Adams, D., & Hastings, E. M. (2001). “Urban renewal in Hong Kong: transition from Development Corporation to renewal authority”, Land Use Policy, 18(3), 245-258.
- Alexandrescu, F., et al. (2012). Report on regional decision structures and key actors. TIMBRE Project Report.
- Ansell, C., & Gash, G. (2008). “Collaborative Governance in Theory and Practice”, Journal of Public Administration Research and Theory, 18 (4), 543-571.
- Bacal, R. (2004). “Organizational Conflict: The Good, the Bad, and the Ugly”, Journal for Quality & Participation, 27(2), 21-22.
- Batey, P. (2000) "Urban Regeneration in Britain: Progress, Principles and Prospects", International Symposium on Regeneration of City Down Town: Lessons from the Sustainability and Private Sector Initiatives of the EU, Tokyo, Japan.
- BiodivERsA (2013). The BiodivERsA Stakeholder Engagement Toolkit. Consultation Draft December 2013. BiodivERsA, Paris.
- Bradley, Q. (2012). “A ‘Performative’ Social Movement: The Emergence of Collective Contentions within Collaborative Governance”, Space and Polity. 16(2), 215-232.
- BRODISE (2015). Stakeholder analysis for brownfield´s regeneration. Bilbao: Brownfield Decontamination in Southern Europe. Retrived from: http://www.brodise.eu.
- Chan, E. H. W., & Yung, E. H. K. (2004). “Is the development control legal framework conducive to a sustainable dense urban development in Hong Kong?” Habitat International, 28(3), 409-426.
- Chrislip, D., & Larson, C. E. (1994). Collaborative leadership: How citizens and civic leaders can make a difference. San Francisco, CA: Jossey-Bass.
- Connick, S., and Innes, J. (2003). “Outcomes of collaborative water policy making: Applying complexity thinking to evaluation”, Journal of Environmental Planning and Management, 46,177–197.
- Conrad, C. & Scott, M. P. (2002). Strategic organizational communication in a global economy, US of America, Earl Mcpeek.
- Couch C., and Sykes, O., & Boerstinghaus, W. (2011). “Thirty years of urban regeneration in Britain, Germany and France: the importance of context and path dependency”, Progress in Planning, 75,1-52.
- Durham E., et al. (2014). The BiodivERsA Stakeholder Engagement Handbook. BiodivERsA, Paris.
- Ebhote, O., & Monday, O. (2015). “Conflict Management: Managerial Approach towards Improving Organizational Performance”, International Review of Social Sciences and Humanities, 9(1), 51-60.
- Emerson, K., Nabatchi, T., & Balogh, S. (2012). “An Integrative Framework for Collaborative Governance”, Journal of Public Administration Research and Theory, 22 (1), 1-29.
- Ercan, M. A. (2011). “Challenges and conflicts in achieving sustainable communities in historic neighbourhoods of Istanbul”, Habitat International, 35(2), 295-306.
- Furumo, K. (2009). “The impac of conflict and conflict management style on deadbeats and deserters in virtual teams”, Journal of Computer Information Systems, 2, 66-73.
- Gray, B., Coleman, P. T., & Putnam, L. L. (2007). “Intractable conflict: new perspectives on the causes and conditions for change”, American Behavioral Scientist, 50(11), 1415- 1429.
- Greenwood, D., & Newman, P. (2010). “Markets, large projects and sustainable development: traditional and new planning in the Thames Gateway”, Urban Studies, 47(1), 105-119.
- Griffiths, A., Haigh, N., and Rassias, J. (2007). “A framework for understanding institutional governance systems and climate change: the case of Australia”, European management journal, 25(6), 415–427.
- Harris, N. (2002). “Collaborative Planning: From Critical Foundations to Practice Forms”, in P. Allmendinger and M. Tewdwr-Jones (eds.), Planning Futures: New Directions for Planning Theory (21–43). London: Routledge.
- Healey, P. (1998). “Building institutional Capacity through Collaborative Approaches to Urban Planning”, Environmnt and Planning A, 30(9), 1531-1546.
- Innes, J., & Booher, D. (2010). Planning with complexity: An introduction to collaborative rationality for public policy. New York: Routledge.
- Khaiyat, R. (2016). “Differences among the three views of Organizational Conflict”, International Journal of Scientific & Engineering Research, 7(4), 502-503.
- Kim, S. (2016). “The workings of collaborative governance: Evaluating collaborative community-building initiatives in Korea”, Urban Studies Journal, 53, 3547-3565.
- Kriese, U., & Scholz, R.W. (2011). “The positioning of sustainability within residential property marketing”, Urban Studies, 48(7), 1503-1527.
- Lang, T. (2005). Insights in the British Debate about Urban Decline and Urban Regeneration, Working Paper, Erkner, Leibniz-Institute for Regional Development and Structural Planning, Retrived from https://leibniz-irs.de/fileadmin/user_upload/IRS_Working_Paper/wp_insights.pdf.
- Lee, G. K. L., & Chan, E. H. W. (2008). “The analytic hierarchy process (AHP) approach for assessment of urban renewal proposals”, Social Indicators Research, 89(1), 155-168.
- Litterer, J. A. (1966). “Conflict in organization: A re-examination”, Academy of Management Journal, 9, 178–186.
- March, J. G., & Simon, H. A. (1958). Organizations. New York: Wiley.
- Mc Laughlin, B. (1973). Control and urban planning. London: Faber and Faber.
- Moura M. H., & Teixeira, J. C. (2010). Managing Stakeholders Conflicts: Construction Stakeholder Management. UK: Blackwell Publishing Ltd.
- Noon, D., Smith-Canham, J., & England, M. (2000). “Economic Regeneration and Fundin”, In Roberts, P. & Sykes, H. (Eds.) Urban Regeneration: A Handbook (61-85). London, SAGE Publications.
- ODPM. (2003). Searching for Solid Foundations: Community Involvement and Urban Policy. London: HMSO.
- Owens, R. G. (2004). Organizational Behavior in Education: Adaptive Leadership and School Reform. New York: Pearson Education.
- Rahim, M. A., (2001). Managing Conflict in Organizations. Westport, CT: Quorum Books.
- Rakodi, C. (2001). Forget planning, put politics first? Priorities for urban management in developing countries. International Journal of Applied Earth Observation and Geoinformation, 3(3), 209-223.
- Reilly, T. (1998). “Communities in conflict: Resolving differences through collaborative efforts in environmental planning and human service delivery”, Journal of Sociology and Welfare, 25, 115-142.
- Ristea, A., Ioan-Franc, V., Stegaroiu, I., & Croitoru, G. (2010). “Commercial facilities and urban regeneration”, Amfiteatru Economic, 12(27), 99-114.
- Robbins, S. P. (2006). Organizational Behavior.New Jersey: Prentice Hall, 12th edition.
- Roberts, P. & Sykes, H. (2000). Urban Regeneration: Handbook. Londan: Sage Publications.
- Roberts, P. (2000). “The evolution, definition and purpose of urban regeneration”, in P. Roberts and H. Sykes (eds.), Urban regeneration: A handbook (9-36). London: sage.
- Shelton, Ch. D. & Darling, J. R. (2004). “From Chaos to order: Exploring new frontiers conflict management”, Organization Development Journal. 22(3), 22-41.
- Smith, S. (1998). “Collaborative approaches to Pacific Northwest fisheries management: The salmon experience”, Willamette Journal of International Law and Dispute Resolution, 6(1), 29-68.
- Thomas, K. (1992). “Conflict and negotiation processes in organizations”, In Dunnette, M. and Hough, L. (eds.), Handbook of Industrial and Organizational Psychology (651–717). Palo Alto, CA: Davies- Black® Publishing.
- UNDP (2000). Characteristics of good governance, the urban governance initiative (TUGi). Kuala Lumpur, Malaysia.
- Walter, U., & Christopher, P. (2000). “A template for family centered interagency collaboration. Families in Society”, The Journal of Contemporary Human Services, 81, 494–503.
- Zheng, H. W., Shen, G., Q. & Wang, H. (2014). “A review of recent studies on sustainable urban renewal”, Hong Kong: Habitat International, 41, 272-279.
مسابقات
جوایز
نشریات
