مجله ویلا 5

“ویلا” واژه‌ای عاریه‌ای است که در زبان فارسی جزو کلمات دخیل لاتین به حساب می‌آید. این کلمه معمولاً برای مشخص کردن سبکی از خانه‌های شهری به کار برده می‌شود که به صورت تک واحدی و دارای حیاط در اطراف بنا باشند. واژه‌ی “ویلا” معرف سبک یا مقیاس خاص در معماری نیست. حیاط داشتن، جدا بودن و مستقل بودن مشاعات، ویژگی‌هایی هستند که یک خانه‌ی ویلایی را از خانه‌های دیگر متمایز می‌کند و به طورکلی خانه‌های ویلایی، اعیانی‌تر و بزرگ‌تر از خانه‌های هم ردیف خود هستند. این تعلّقات عموماً در حومه‌ی شهرهای بزرگ، جایی که ثروت بیشتری انباشته شده است، قرار دارند.

کلمه‌ی “ویلا” همچنین برای املاک شخصی و اجاره‌ای که برای تفریح و تفرج استفاده می‌شوند، کاربرد فراوانی پیدا کرده است. در ایران مانند بسیاری از کشورها، ویلاها به خانه‌هایی با کیفیّت فضایی بالا در مناطق معتدل و ییلاقی نیز اطلاق می‌شود.

امروزه ويلاسازی و ساخت شهرک‌های ويلايی در مناطق “شهری-روستايیِ” اطراف تهران، چالش‌های مهمي در معادلات شهرسازی و تدوين ضوابط، ايجاد كرده است.
 ويلاها در اين مناطق به واسطه‌ی فاصله‌ی اندک از شهر تهران دارای تركیبی از عملكرد “ويلاهای ثابت” و “ويلاهای موقتی” شده‌اند. این روند، سوالات جديدی را در رابطه با تعريف “چيستی ويلا” و رابطه‌ی “شهر با ويلا” در ذهن ما به وجود آورده است.

(11.8 مگابایت) دانلود نشریه