معماری و شهرسازی دوره اسلامی در هندوستان (بازتابی از تعاملات فرهنگی - هنری ایران و هند)
اشتراک گذاری
اشتراک در شبکه های اجتماعی :
گزارش خطا
معماری اسلامی را میتوان به درختی تشبیه کرد که ریشه در عربستان سعودی دارد، یعنی جایی که اسلام توسط پیامبر اکرم محمد ابن عبدالله(ص) در سال 621 میلادی (اول هجری) اعلان شد و در آنجا اصول و مبانی اسلام مطرح گردید. آن سرزمین «سرزمین وحی» نام دارد. در آنجا بود که مسجد قبا و سپس مسجد النبی به عنوان اولین آثار معماری اسلامی بنیانگذاری شد. پس از آن در مکه، خانه خدا و مسجدالحرام احیا شد. سپس اسلام توسعه پیدا کرد و در دیگر سرزمینهای مجاور در آسیا و حتی آفریقا و اروپا توسعه یافت. تنه درخت موجود، در کشورهایی همچون ایران ریشه یافت و شاخ و برگ آن، در دیگر کشورها همچون ترکیه، مصر و هندوستان و غیره رشد کرد.
در برخی از کشورها این درخت تنومند شکوفه زد و آثار ماندگاری را برای بشریت به میراث گذاشت. بسیاری از زیباترین این شکوفه ها را میتوان در شبه قاره هند مشاهده کرد. مسجد جامع دهلی و آگرا، قلعه فتحی پوری سیکری و تاج محل از شاهکارهای شکوفه گونه این درخت تنومند است.
در کتاب پیش رو مجموعه ای از این آثار ارائه شده است. این مجموعه نخست با اقتباس و ترجمه بخش عظیمی از کتاب معماری هند در دوره اسلامی (1857- 1192 میلادی) از دکتر سورندرا ساهای تهیه شد. سپس مجموعه مذکور مجدداً بر اساس تجربیات به دست آمده طی حدود چهارده سال تحصیل و تحقیق این حقیر در رشته معماری و طراحی شهری، تهیه گردیده است.
مشخصات کتاب
کتاب های مرتبط
دیگر کتابهای نویسنده
