اطوار معنای آثار در تاريخ معماری با تکيه بر آموزه های هرمنوتيک اريک هيرش
اشتراک گذاری
اشتراک در شبکه های اجتماعی :
گزارش خطا
اين مقاله دربارة معنا در تاريخ معماري است. تاريخ معماري نحوي تاريخ است و فيلسوفان متأخر تاريخ نوشتن تاريخ چيزها را مرادف جست‌وجوي معناي آنها دانسته‌اند. بنا بر اين مي‌توانيم نوشتن تاريخ معماري را نيز کنشي بدانيم که در جستجوي معناي موضوع توجهش است. يکي از موضوعات معمول و مقبول تاريخ معماري آثار معماري است. پس تاريخ معماري کنشي است در جهت کشف معناي آثار معماري. معنا و کنشي که به فهم آن مي‌انجامد، يعني تفسير، تاريخ و تاريخ‌نگاري را با هرمنوتيک پيوند داده است. هرمنوتيک دانش عهده‌دار بررسي مسائل مربوط به تفسير و معناست. در مقالة حاضر از اطوار معناي آثار معماري در کار تاريخ معماري پرسيده‌ايم و از آراء اريک هيرش، يکي از عالمان بنام هرمنوتيک، دربارة معنا و تفسير بهره گرفته‌ايم. از اين رو، پس از شرح مفردات پرسشمان به بررسي آراء هيرش دربارة اطوار معناي متن ملفوظ پرداخته‌ايم. سپس با نظر به شباهت‌ها و تفاوت‌هاي اثر معماري با متن ملفوظ، تلاش کرده‌ايم اطوار معناي آثار معماري در کار تاريخ معماري را برشمريم. بنا به نظر هيرش معناي (meaning) متن ملفوظ غير از معناي تاريخي (significance) آن است. او مي‌گويد بي‌توجهي به اين تمايز تعيين‌کننده سبب مغالطات فراوان در تاريخ هرمنوتيک در باب معناي متن شده است. ما با بهره گرفتن از ايدة تمايز معنا و معناي تاريخي متن ملفوظ در نزد هيرش، دو طور معناي آثار معماري را از هم تميز داديم: معناي اثر معماري که همان مقصود پديدآورندگانش است و با کارکرد آثار معماري عجين است؛ معناي تاريخي اثر معماري که نتيجة ورود اثر معماري به جريان رويدادها در مسير تاريخ است. پس از شرح اين دو طور معنا از واسطه‌هايي گفتيم که مقصود پديدآورندگان آثار معماري را در کالبد آنها به ظهور مي‌رساند و از اين رو با آثار معماري در نسبتي مشابه نسبت زبان با متن ملفوظ قرار مي‌گيرند.
(205.5 کیلوبایت)
دانلود مقاله
مشخصات مقاله
استنفورد، مايکل. درآمدي بر فلسفة تاريخ. ترجمة احمد گلمحمدي. تهران: نشرني، 1387.
آرنهايم، رودولف. پويهشناسي صور معماري. ترجمة مهرداد قيومي بيدهندي. تهران: سمت. 1388.
جنکينز، کيت. بازانديشي تاريخ. ترجمة حسينعلي نوذري. تهران: آگه، 1386.
ريکور، پل. «رسالت هرمنوتيک»، در: حلقه انتقادي. ترجمه فرهاد مرادپور، تهران: روشنگران، 1378.
طباطبايي، محمدحسين. الميزان في تفسير القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامي، 1417. 20 ج.
غلامعلي فلاح، محمد. «جان معماري، جهان معماري: جايگاه و مفهوم سياق در تاريخ معماري». پاياننامة کارشناسي ارشد مطالعات معماري ايران. استاد راهنما: دکتر مهرداد قيومي بيدهندي. تهران: دانشگاه شهيدبهشتي. بهمن 1390.
قيومي بيدهندي، مهرداد. «سخني در منابع مکتوب تاريخ معماري ايران». در گلستان هنر، ش15، (بهار 1388)، ص5-20.
قيومي بيدهندي، مهرداد، و سينا سلطاني. «معماري گمشده: خانقاه در خراسان سدة پنجم». در مطالعات معماري ايران، ش 6، (پاييز و زمستان 1393)، ص 65-85.
کالينگوود، آر. جي. مفهوم کلي تاريخ. ترجمة علياکبر مهدويان. تهران: اختران. 1385.
واعظي، احمد. درآمدي بر هرمنوتيک. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و انديشة اسلامي، 1386.
Conway, Hazel and Rowan Roenisch. Understanding architecture. New York: Routledge, 2005.
Edgar, Andrew and Peter Sedgwick. Cultural Theory the Key Concepts. New York: Routledge, 2008.
Harris, Jonathan. Art History: The key Concepts. New York: Routledge, 2006.
Hatt, Michael and Klonk Charlotte. Art History: A Critical Introduction to its Method. Manchester: Manchester University Press, 2006.
Routledge Encyclopedia of Philosophy. New York: Routledge, 1998.
Hirsch, Eric. The Aims of Interpretaion. New Haven: Yale University Press. 1967.
Hirsch, Eric. Validity of Interpretation. Chicago: The University of Chicago Press. 1976.
Leach, Andrew. What is Architectural History? Cambridge: Polity Press, 2010.
Leach, Neil (Ed.). Rethinking architecture: A Reader in Cultural Theory. New York: Routledge, 2005.
Palmer, Richard. Hermeneutics. Evanston: northwestern university press, 1980.
Ricoeur, Paul. “The model of the text: meaningful action considered as a text”. In: Social Research, vol 38, no. 3 (autumn 1971). pp. 529- 562.
Searl, John R. “what is language: Some Preliminary Remarks”. 2006.
مسابقات
جوایز
نشریات
