نظام استقرار و فرم معماری و شهرسازی در توسعه پایدار (نمونه مناطق حاشیه كویر ایران)

زیست و توسعه پایدار امروزه در محافل علمی جهان همواره مورد بحث و كاوش بوده و نظریات مختلفی از ابعاد گوناگون ارایه گردیده است. قطعا حفظ منابع طبیعی خدادادی، عدم آلودگی محیط زیست، حداقل مصرف انرژی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی از طریق تدابیر شهرسازی و معماری از موارد مهم در طراحی و ساخت مجتمع های زیستی بوده و باید مورد توجه و اجرا توسط طراحان و مجریان قرار گیرد. از جمله موارد مهم در تصمیم گیری برای ایجاد، توسعه و ساخت مجتمع های زیستی تعیین مكان، اندازه، تراكم و میزان فشردگی و تناسب آن با ظرفیت های طبیعی و اكولوژیك بستر آن می باشد. شهرها و آبادی های ایران در طول تاریخ به موارد فوق به صورت خاص و بسیار جالب و قابل توجه جواب داده اند. كه در این مقاله به آن پرداخته شده است.