بازار مسكن شهری و برنامه ريزی مسكونی اشاره به مورد تهران

نگاه به "مسكن"و "برنامه ریزی مسكونی" هیچ گاه یكدست نبوده چرا كه برخی جوامع و حكومتها، مسكن را "فضایی رفاهی" و برخی آن را "كالایی مصرفی"پنداشته اند. "مشكل مسكن" با وجود به كارگیری سازوكار برنامه ریزی دربرخی كشورها همواره یكی از پابرجاترین مشكلات شهری بوده است، به این دلیل كه به جایبرخورد با سبب مشكل همواره نشانه های آن مورد توجه قرار گرفته است. "مشكلمسكن" بین كشورهای كمتر و بیشتر توسعه یافته جهان تفاوت ماهوی اندكی دارد،هرچند كه امروزه در دسته نخست، دسترسی گروه وسیعی از جمعیت حتی به ارزان ترین نوعمسكن و در دسته دوم، تقاضا به مسكن ارزان ترین و با كیفیت بهتر این مشكل را شكل میدهد.

مشكل مسكن در تهران را، كه باید از یك سو بخشی از یك مشكل فراگیر در سطح ملیو از سوی دیگر بخشی از مجموعه مشكلات شهری تهران شمرد، ابعاد گوناگونی داردكه در افزایش بهای مسكن (فروش و اجاره) و خروج بخشی از خانوارها از بازار مسكن اینشهر و رانش آن ها به نواحی حاشیه ای و بیرونی شهر، كمبود مسكن مناسب گروه هایدرآمدی گوناگون، فرسودگی مسكن موجود و یورش سوداگران ملكی به مسكن غیرفرسوده، ...تجلی می یابد. بازار مسكن شهر تهران به شدت تحت تاثیر آمال، ارزش ها، الگوهایرفتاری و تصمیم گیری بخش غیرعمومی قرار دارد. حضور ناكامل و ناكافی بخش عمومی درعرضه مسكن، بازار مسكن را میدان همآورد بخش خصوصی ساخته است. بخش عمومی، بدون آنكه اهداف خود را به روشنی و گویایی لازم بیان نموده باشد، قیود اندكی بر فعالیت هایساختمان سازی بخش غیر عمومی كه هدف بر بیشینه كردن سود خود دارد، وارد آورده است.آن چه مورد "مشكل مسكن" شهر تهران می توان بیان نمود، نبود نگرش و رهیافتیویژه برای شناسایی و رویارویایی با این مشكل و ابعاد گوناگون آن و نبود سازوكاریمناسب برای هدایت و مهار ساختار فضایی مسكن است.