خانه بیسنگ
One-None-Stone House
خانه، در شهرِ معاصر، در هیاهوى آپارتمان هاى كنار هم و اطوارِ ویلاهاى دور از هم ، تنها در حد پسوندى براى نام هایی چون كارخانه و رودخانه باقی مانده است.
تیم پروژه
سابینه نظری، رضا عربلو
حمید ناصرخاکی، برهان نوری، امیر حسنپور
پدرام زرپاک
مجتبی معیری نژاد
مجتبی معیری نژاد
سپهر امیدوار
سینا مصطفوی، محسن نوری، نیوشا زری باف، سیدعلی طباطبایی
اطلاعات کلی
شرح
زمینِ پروژه بیسنگ را ، به خانه تبدیل کردیم تا پسْ را پیش بکشیم ، و حکایت معمارانه را به روایت فضا تبدیل کنیم. فضای باز درونی، نور و پیوستگی ، محور مرکزى روایت شدند و شخصیتها از پلاستیِک ماده و متریال به دینامیک فضا راه یافتند.
دستگاه پله، قهرمان روایت شد و حیاط ، معشوقه اش. معشوقه به بالا گریخت و پله، آجر به آجر، فضاها را گشود تا به آغوشش رسد.کوچه به مرز، مرز به توده ، توده به وید، وید به آستانه پیوست تا خانه ، داستانش را از جز تا کل ، فریاد زند.از آجرهای کات شده ، حفره های باز و بسته ، پخی بادگیروارِ بام و بالکن های رو به آسمانِ بی مشرف تا ویدهای ممتد درونی و بیرونی و گودال باغچه ، همگى داستان خانه بیسنگ را ساختند. معماران سلجوقی در سلطانیه، آجر را از نقش رهانده بودند، شهری نزدیک به خانه ى بیسنگ که از نبودِ سنگ، بیسنگ نشد. از رهایىِ نقش به دیدار آجر شتافت، بى تعارف ، بی اطوار.راوى روایت ، ما نبوده ایم ، بیسنگ ، خود را به درونِ ذهن ما و کارفرما رساند و از آن پس آرام آرام نجوا کرد.
شهرِ معاصر، سرشار از هیاهو، نجوا را نمی شناسد، ولى هنوز نجواست که شهر را خانه مى کند.