خانه چهارگاه

گاهِ ۱: موقعیت جفرافیاییِ کوهستانی "مُشاء"، این "باغ-شهر" کوهپایه‌ای دماوند، که دارای تابستانهایی خوش آب و هوا و زمستانی سرد و خشن است، ایده ی اولیه طراحی را شکل داد و ما را به سمت یک پوشش یکپارچه از جنس ورق فلزی هدایت کرد، متریالی که از سالیان پیش تا به اروز نیز در معماری بومی این منطقه به وفور دیده می شده است؛ این پوشش در جداره شرقی با منفذهایی، از هسته مرکزی خانه به سمت درختان تبریزیِ باغ کناری گشوده شد، در حالیکه در بخش غربی برای محافظت از کج باران فصلی، و باد و بوران غربی، به تمامی بسته شد.

گاهِ ۲:  پروتوتایپِ فُرمیِ سقف های شیروانیِ مرسوم در منطقه، در طرح ما، از محور مرکزیِ خود جا‌به‌جا شده و در وضعیت قطری قرار گرفت تا دشت های جنوب شرقی و کوه های ارتفاعات شمالی را بیشتر رؤیت پذیر کند. همزمان، محور قطری از بیرون به داخل تقعر یافت تا بر طبق برنامه، فضاهای متنوعی را در درون خانه تقسیم بندی کرده و پدید آورد.

گاهِ ۳: در تبادل افکار با مالکین، خانه را در دو فضای مستقل برنامه ریزی کردیم: فضای نخست؛ بخش متصل به زمین، که از جنوب با باغ میوه‌ی در حال طراحی در ارتباط نزدیک قرار گیرد و خانواده آن را به عنوان فضای تفریح و ورزش خود مورد استفاده قرار دهد، و فضای دیگر؛ دوپلکسی در بالا، که ارتباط فضای درون را به طور پیوسته با منظر اطراف برقرار کند، و فضای اصلی استراحت، پخت و پز و نشیمن خانواده باشد. بخشی از فضای نشیمن طبقه ی اول دوپلکس به شکل ووید، با تحدب داخلی سقف بلند در ارتباط است.

گاهِ ۴: در نهایت و به بیانی دیگر، گفتگوی میان پوسته و هسته‌ی بنا، به سازشی می انجامد در هیأت یک هندسه‌ی هذلولی، که در اتصال پوسته ی یکپارچه و هسته متجلی است. و در نتیجه ی آن، خانه را در جهت شمالی جنوبی در امتداد کرت بندی باغ میوه قرار می دهد، همچنین شفافیت نمای جنوبی، نور و زیباییِ دشت را به داخل می کشاند، و همزمان در جداره‌های شرقی و غربی، نیروهای طبیعت را مهار می کند.