طرح پیشنهادی معصومه شریفی و شیما تاج برای سومین دوره جایزه معماری میرمیران (پیوند ناگسستنی نور و معماری)

ایده طرح

نور نماد عقل الهی و منشا تمام پاکی ها و نیکی ها است و خارج شدن انسان از تاریکی جهل و تایید شدن نور معرفت در وجودش مواره یک هدف نهایی می باشد.

اصل انعکاس، نور، رنگ ها سایه ها، نیم سایه ها و ... همه بر چگونگی دیده شدن هر چیز تاثیر می گذارد.

که همه آنها به نور بر می گردد، بنابراین احساس در زندگی از روی تصویری است که در ذهن ما از اشکال و اشیاء اطراف خود برداشت می کنیم پس رنگ ها و نورها می توانند ما را به دنیایی پاک و بی انتها ی برده ما را سرشار از انرژی کنند و یا ما را به دنیای خنثی برده و به تفکر و تعقل وا دارد. نور چیزی است که امکان شخصیت سازی و حیات بخشیدن به فعالیت های روزمره و باز نمایی زندگی در تصورات و حالات روانی متغیر را فراهم می سازد. نور می تواند در فضایی خشن و بی روح همچون مبلی راحتی از ما استقبال کند. به همین دلیل نور مناسب ترین ماده ساختاری است که می تواند به فعالیت های روزمره ما شکل، زیبایی لذت و راحتی ببخشد.

نور اولین شرط برای هر نوع ادراک بینایی است در تاریکی مطلق ما نه فضا را می توانیم ببینیم و نه فرم و رنگ را، اما نور تنها یک ضرورت فیزیکی نیست. بلکه ارزش روانشناختی آن یکی از مهمترین عوامل زندگی انسانی در همه زمینه هاست.

به همان صورت دراین طرح که فضایی ملموس مشابه فضاهایی که از آنها خاطره داریم در نظر گرفته شده است و با تقسیم کردن این فضاها به سکانس های متفاوت و تاباندن نورهای خالص که آثار روانشناختی بسیار شناخته شده ای دارند به هر یک از این سکانس های فضایی احساس پرسناژ را به آنچه معمار در نظر دارد مبدل می کند.

این امر زمانی کاملاً میسر می شود که در تاباندن این نورها به گونه ای عمل شود که فضاهایی خلق شود که کاملاً نو بوده و شخص از آنها خاطره ای نداشته باشد. و این فضا به عنوان اولین خاطره باشد.