اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻦ از آب ﺑﻮد: طرح پیشنهادی برای چهارمین دوره جایزه معماری میرمیران (معماری و آب)
اشتراک گذاری
اشتراک در شبکه های اجتماعی :
گزارش خطا
گالری
شرح
اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻦ از آب ﺑﻮد
ﻫﺮ روز ﮐﻪ ﭼﺸﻢ از ﺧﻮاب ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﯿﻢ، ﻫﺮ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻣﯿﮕﺰارﯾﻢ. ﻫﺮ آﯾﻨﻪ ﮐﻪ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ و ﺑﺰرﮔﺮاه ﻫﺎی اﯾﻦ ﺷﻬﺮ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮدی را ﺑﺮ ﺧﻮد و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎی ﺷﻬﺮﻣﺎن ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺑﺮﺟﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻧﻈﺎره ی ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ دور و ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ از ﻣﺎ .... ﻧﻪ در ﺟﺸﻦ ﻫﺎ ، ﻧﻪ در ﻏﻢ ﻫﺎ و ﻧﻪ در ﺳﻮﮔﻮاری ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪارد. ﺳﺎﯾﻪ ای اﺳﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ اﻃﺮاﻓﺶ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ دردی از ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﻫﺮ روزه ی ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻣﺎن دوا ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ.
آب ﻋﻨﺼﺮی اﺳﺖ ﻣﻨﻌﻄﻒ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﯽ اش ... در دﺳﺘﻬﺎی ﻣﺎ و در ﻫﺮ ﻇﺮﻓﯽ ﺷﮑﻞ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﯿﺮد.
اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ی ﺷﻬﺮ ﻣﺎ از آب ﺑﻮد. ﺳﯿﻤﺎی ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد؟! .... ﻫﺮ آﯾﻨﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﺳﺒﺐ ﭘﻮﯾﺎﯾﯽ و ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺳﺎﮐﻨﯿﻨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ. آب ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در ﺟﺸﻦ ﻫﺎ، ﺳﻮﮔﻮاری ﻫﺎ و ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﻮد. ﻓﺮﻣﯽ ﻣﺘﻔﺎوت از ﺧﻮدش اراﺋﻪ دﻫﺪ و ﺑﺎ رﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ در ﻫﻢ آﻣﯿﺰد. و اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ آﺑﺸﺎری ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﻓﺮم ﻫﺎی ﻣﺘﻨﻮع در ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﺟﺎی ﺻﻠﺐ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺷﺮوع ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
زﻧﺪه اﺳـﺖ و روح دارد. روﺣﯽ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ و ﻣﺮدﻣﺶ. ﻧﻘﻄﻪ ای ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺮای ﺧﺎﻃﺮات ﺟﻤﻌﯽ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﺷﻬﺮ ﻓﻀﺎﯾﯽ در اﻃﺮاﻓﺶ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ آورد ﺑﺮای ﻓﺮاق ﺧﺎﻃﺮ. ﺑﺮای ﺳﭙﺮان ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﺑﻪ دور از آﻟﻮدﮔﯽ و ازدﺣﺎم. ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﻓﺮم آﺑﺸﺎر و ﻣﻪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ آن، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ داده ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ (ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان) ﺗﻐﯿﯿﺮﮐﻨﺪ.
رﻗﺺ آب در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ و ﺑﺎزی آب در اﯾﺠﺎد ﻓﺮم ﻫﺎی ﻣﺘﻨﻮع در ﺟﺸﻦ ﻫﺎی ﻣﻠﯽ و ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﯾﺮی ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺮم ﻫﺎی ﺑﺪﯾﻊ و ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ در ﻓﻀﺎی ﺷﻬﺮی اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ. در ﺳﻮﮔﻮاری ﻫﺎ و ﻋﺰاداری ﻫﺎ اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ آرام وﺳﺎده در ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺷﺮﯾﮏ ﺷﻮد.
اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮ از آب ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در ارﺗﺒﺎط ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺷﻬﺮوﻧﺪاﻧﺶ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد. ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﻣﺘﺎﺛﺮ از ﻣﺴﺎﺋﻞ و دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎی ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻬﻪ ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﻮد.
ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺣﺲ ﺣﻀـﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺮدم ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ و ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﯽ ﭘﺰﯾﺮﻧﺪ. دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻬﺮﯾﺸﺎن ﺑﺨﺶ ﻣﺘﺎﺛﺮ از وﺟﻮد ﺷﺎن اﺳﺖ و ﻧﻪ اﻟﻤﺎﻧﯽ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺷﻬﺮ.
دیگر پروژه های معمار
