طرح پیشنهادی محسن کاظمیان فرد و ﻣﻬﺮان ﻋﺎرﻓﯿﺎن برای پنجمین دوره جایزه معماری میرمیران (معماری و طبیعت سبز)

ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ..... ﻫﻨﻮزم وﻗﺘﯽ ﺻﺒﺢ ﻫﺎی ﺟﻤﻌﻪ، ﮔﺮﻣﯽ آﻓﺘﺎب ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ ﺻـﻮرﺗﻤﻮ داغ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ و ﻣﻨﻮ از ﺧﻮاب ﻣﯽ ﭘﺮوﻧﻪ، دﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﺎپ ﺗﺎپ ﻣﯿﺎﻓﺘﻪ..... ﯾﺎد ﺻﺒﺢ ﻫﺎی ﺟﻤﻌﻪ ای ﻣﯿﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ آﻓﺘﺎب از ﺗﻮی ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎق ﻣﻦ ﺷﻠﻨﮓ ﺗﺨﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﮑﻮن ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻨﻮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﭘﺎﺷﻮ دﯾﺮ ﺷﺪ .... ﻣﻨﻢ ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﺠﺎ، ﮐﻮرﻣﺎل ﮐﻮرﻣﺎل دﻧﺒﺎل ﻟﺒﺎﺳﺎم ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ........ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﺠﺎ ﭼﻮن ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ ..... ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎی ﺑﭽﮕﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺒﻮد ..... ﯾﮏ روز ﺧﺎص ﺑﻮدن ﺗﻮ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ دوﺳـﺖ و آﺷﻨﺎ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪن ....... ﻋﺠﺐ روزاﯾﯽ ﺑﻮد ....... ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﺒﻮد. ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺗﻮی زﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮدش ........ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ دو ﻃﺒﻘﻪ ی ﺳـﻪ ﺧﻮاﺑﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ اﯾﻮان و ﯾﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ .... ﯾﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ درﺧﺖ ﭼﻨﺎر ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ دﯾﻮار ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺳﺮﺷﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ .... ﺗﺎ ﺧﯿﻠﯽ دور. آﻗﺎﺟﻮﻧﻢ آدم ﮐﻢ ﺣﺮﻓـﯽ ﺑﻮد ..... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ آﻗﺎ ﺟﻮﻧﺎی دﯾﮕﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﭼﯿﻦ و ﭼﺮوک اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﯾﮏ ﻋﯿﻨﮏ ﺗﻪ اﺳﺘﮑﺎﻧﯽ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ آوﯾﺰان ﺑﻮد...... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ آﻗﺎ ﺟﻮﻧﺎی دﯾﮕﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﯾﻪ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺳـﺎﻋﺖ روی دﯾﻮار ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﺷﺪ .... ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ آﻗﺎﺟﻮﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺣﺮﻓﺎش ﮐﻤﺘﺮ ..... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﯽ ﺷﺴﺖ و ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ اﺻﻼً آﻗﺎﺟﻮن ﯾﺎدﻣﻮن ﻣﯽ رﻓﺖ ﻣﺎﻫﺎ اوﻧﻘﺪر درﮔﯿﺮ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﺷـﺪﯾﻢ و ﺑﺎﺑﺎﻫﺎﻣﻮﻧﻢ اوﻧﻘﺪ درﮔﯿﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﺷﺪن ﮐﻪ ﯾﺎدﺷﻮن ﻣﯽ رﻓﺖ آﻗﺎﺟﻮن ﮐﺠﺎﺳـﺖ..... ﯾﺎدش ﺑﺨﯿﺮ ...... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷـﺪ ﺗﺎزه ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ آﻗﺎﺟﻮن ﻫﻤﻮن ﺳﺮﺷﺐ رﻓﺘﻪ ﺳﺮﺷﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ روﺑﺎﻟﺶ و ﺧﻮاﺑﯿﺪه .. ﻣﺎ ﻫﻢ آروم آروم از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ... و ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ..... ﻣﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﻋﯿﺪای ﻧﻮروز رو ﺑﺪون ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﺗﺼﻮر ﺗﮑﻨﯿﻢ .... ﯾﺎ ﻣﺎ رﻣﻀﻮن ﯾﺎ ﺷﺐ ﭼﻠﻪ ... ﻫﻤﯿﺸـﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﮔﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﻧﺒﺎﺷﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻮاده ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل آدم آدﻣﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻪ ..... راﺳﺘﺶ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ .... آﻗﺎﺟﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻪ و ﻧﺼﻔﻪ دﯾﮕﻪ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زﻧﻪ ﭼﯽ ﮐﺎر داره آﺧﻪ ﺑﺎ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﻣﺎ؟ .... ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم اون ﻣﻮﻗﻊ . از اون روزا ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﺬره .... ﺑﺎﺑﺎم راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ .... ﭼﻨﺪ وﻓﺖ ﺑﻌﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ از ﺗﺎک، ﻧﺸـﺎن ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻪ از ﺗﺎک ﻧﺸﺎن.... اون روزا ﮔﺬﺷﺖ و آﻗﺎﺟﻮن از ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رﻓﺖ ﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﻧﻤﯽ دﯾﺪﯾﻢ.... ﭼﻨﺪ وﻓﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮﻧﻢ ﺷـﺪ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﭼﻬﺎر ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻨﮓ ﮔﺮاﻧﯿﺖ ﮐﻮﭼﻪ ... ﺑﻪ ﯾﻪ درﺧﺖ ﭼﻨﺎر.... ﯾﺎدﻣﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﭼﻨﺎر ﻫﻢ ﺳﻦ آﻗﺎﺟﻮﻧﻪ ... ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎﻣﻮﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮ ﻣﺜﻠﻪ ﺑﻘﯿﻪ روزای ﻫﻔﺘﻤﻮن... آﻗﺎﺟﻮن رﻓﺖ و ﻣﺎ ﻫﻢ از اون ﻣﺤﻞ رﻓﺘﯿﻢ ، وﻟﯽ دﻻﻣﻮن ﻧﻪ ، دﻻﻣﻮن ﻫﻢ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪ و ﻫﻢ ﭘﺎی درﺧﺖ ﭼﻨﺎری ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ا اون ﻫﻤﻪ ﺳـﺎل دﯾﮕﻪ رﻓﯿﻘﻤﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد. درﺧﺖ ﭼﻨﺎری ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﯾﮑﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ آﻗﺎﺟﻮن. ﻣﺜﻞ آﻗﺎﺟﻮن ﻣﻬﺮﺑﻮن .... اﻧﮕﺎر ﻣﺜﻞ آﻗﺎﺟﻮن ﯾﻪ ﺑﻬﻮﻧﻪ واﺳﻪ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑﻮد .... ﺑﻌﺪ از آﻗﺎﺟﻮن ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮن رو ﺗﻮ ﻣﺤﻞ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن درﺧﺖ ﭼﻨﺎر ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ . اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از اون درﺧﺖ ﭼﻨﺎر دﯾﮕﻪ .... ﺣﯿﻒ ! اﻣﺮوز ﻧﺒﻮدن آﻗﺎﺟﻮن رو ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ .... ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدش و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻧﺒﻮدش از دﺳﺖ دادم...