نکتار پاپازیان (آندرف)

مهندس نکتار پاپازیان-آندرف (ارمنی: Նեկտար Փափազյան) در زندگی حرفه‌ای به نام شوهرش معروف به خانم آندرف می‌باشد. وی بعد از گذراندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه در تهران و گرفتن دیپلم ریاضی، به تحصیل در رشته معماری دانشگاه تهران پرداخت. ایشان در سال های 26 یا 27 درس در دانشکده هنرهای تهران را نیمه کاره رها کرده و به بوزار پاریس می روند که تکمیل درسشان در پاریس 10 سال به درازا می کشد. وی در مدت ده سالی که در پاریس اقامت داشت، به کار در دفاتر معماری نیز مشغول بود.

ایشان رئیس کنگره بین المللی زنان معمار درسال  1355 و از موسسین و همکاران دفاتر معماری “آندرف- مقتدر”، “مدام” و ” آرتک” می باشند. بسیاری از پروژه های بزرگ در کشور با همکاری این معمار به نتیجه رسیده است.
مهم ترین پروژه های معماری و طرح های شهری که پاپازیان در آنها شرکت داشت عبارتند از؛
ـ دانشگاه جندی شاپور
ـ بخش هایی از دانشگاه تبریز
ـ طرح جامع تبریز
ـ گمرک آستارا
ـ دبیرستان جامع دانشگاه بوعلی همدان
ـ انستیتو مربیان حرفه ای کرج

پاپازیان در کنگره بین المللی زنان معمار که با موضوع محوری ” بحران هویت در معماری” زیر نظر وزارت مسکن و شهرسازی و با همکاری اتحادیه بین المللی زنان در رامسر تشکیل شده بودشرکت داشت، که علاوه بر معماران زن ایرانی؛ نوشین احسان، لیلا سردارافخمی، گیتی افروز کاردان، نسرین فقیه، زهره قراگزلو و …، حدود ۲۰ معمار دیگر از نقاط مختلف دنیا شرکت کرده بودند که در این میان می توان به خانم دنیس اسکات براون از آمریکا اشاره کرد.
هدف این کنگره تبادل  نظر بین زنان معمار از نقاط مختلف دنیا و همچنین تشویق آنها در پیشبرد کارهای معماری و شهرسازی و به وجود آوردن فرصتی برای آنان، به خصوص زنان ایرانی برای تبادل عقاید و نظرات و نمایش آثارشان در معرض دید عموم بود.
به نظر پاپازیان؛ “معماری هیچ­وقت نمی تواند حالت عمومی و کلی داشته باشد.هر جامعه ­ای احتیاج به معماری خاص خود دارد. موفق ترین اشخاص در این مورد ژاپنی ها هستند.در عین حال که معماری شان کاملا ژاپنی است اما مدرن و مطابق با تکنولوژی جدید هم می باشد.
وی معتقد است که پیروی از معماری قدیم کاری حساس و خطرناک است چراکه به کار بردن قوس و شیشه رنگی و شبکه به خودی خود نمی تواند باعث پدیدار شدن معماری شود”