مجله آرشیتکت

مجله آرشیتکت اولین مجله معماری ایران بین سال‌های 1325 تا تیر 1327 در شش شماره به صاحب امتیازی ایرج مشیری آرشیتکت و شهرساز در تهران منتشر شد. این مجله وابسته به انجمن آرشیتکت‌های ایرانی دیپلمه است. اولین شماره مجله در مرداد ماه 1325، هدف خود را بحث در فنون معماری و شهرسازی و مسائل مربوط به آن اعلام می‌کند و به دنبال آن است که افتخارات صنعتی ایران را تجدید و نقائص عارضه به آن را برطرف سازد. این مجله در هدف‌ها می‌افزاید: «... مجله آرشیتکت منظوری جز عملی کردن مقاصد فوق ندارد و نشریه ای است کاملاً فنی و ذوقی که اصلاً نمی‌تواند و نمی‌خواهد کوچک‌ترین تماسی با عالم سیاست داشته باشد». «این مجله هیچ‌گونه ادعای زیادی ندارد و مایل نیست که تنها به یک مشت الفاظ خوش‌آیند و توخالی قناعت کرده جنبۀ عملی کار را کنار گذارد. معهذا ناشرین آن ناچارند این مطلب را خاطر نشان کنند که پیشرفت کارهای فنی در کشور ایران مواجه با اشکالات فراوان است و نه تنها از حیث وسایل و ابزار نقصان و کمبود در کارها دیده می‌شود بلکه حتی در مرحله بیان و تئوری و شرح مطالب نظری نیز کُمیت بیان لنگ و عرصه جولان تنگ می‌گردد». در بیانیه این انجمن در شماره اول مجله گفته شده که «این هرج و مرج ساختمانی که هر بیننده مطلعی را متأسف می‌ساخت اثر آن را در روحیۀ مهندسین و معماران که هر یک بعد از سال‌های تحصیل و تحمل مشقات با یک دنیا امید و دلی پس از سودای خدمت‌گزاری به میهن خود مراجعت نموده بودند به مراتب شدید بوده هر یک از طرفی به مبارزه مشغول شدند تا شاید موفق گردند بدین هرج و مرج خاتمه دهند و وظایفی که در راه اصلاح وضعیت ساختمانی و بهداشتی شهرهای کشور متوجه ایشان می‌باشد به وجه احسن انجام دهند. ولی از این کوشش‌های متفرق چنانچه باید نتیجه به‌دست نمی‌آید و حصول مقصود را به تأخیر می‌انداخت. از این رو سال گذشته عده از مهندسین معمار ایرانی به خیال افتادند که این نیروهای پراکنده را جمع نمایند و دست به دست هم دهند و انجمنی از کلیه مهندسین معمار دیپلمه ایرانی تشکیل دهند و به اتفاق در احیاء فن معماری ایران بکوشند ... این انجمن چنانچه گفته شد جز احیای فن معماری و شهرسازی کشور هدف و مقصودی ندارد و امیدوار است بتواند به‌وسیله انتشارات و مبارزات خود در افکار عمومی مؤثر افتد تا شاید در کشوری که همه کس خود را در فنون معماری و ساختمان ماهر و از مراجعه به متخصصین بی نیاز می‌داند دوباره فن و هنر رونق دیرین خود را باز یابند و قدر هنر و صنعتگر بشناسند و کارها به کاردان بسپارند».