مطالعه روند شكل گيری مسكن در تازه آبادهای عشايری

زیستن به شیوه كوچندگی و عشایری یكی از قدیمی ترین روش های زندگی بشری است كه برای بهره برداری از منابع طبیعی و سازگاری با شرایط اقلیمی- جغرافیایی شكل گرفته است. در این شیوه زندگی، مسكن كه یكی از مهم ترین ضروریات زندگی است به گونه ای سیار و قابل حمل به همراه این مردمان در حركت و جابجایی بوده. اما در مقاطع مختلفی به دلایل سیاسی، امنیتی، رفاهی، خدماتی و ... یكجا نشینی و اسكان این قبایل مورد نظر و اعمال قرار گرفته است. این اقدام مخالفان و موافقان خود را داشته است و دارد. اولین بار اسكان عشایر در ایران از سال 1310 در زمان رضاخان شروع شد و در دهه های اخیر با دیدگاه دیگری قوت و قوام یافت. این اقدام منجر به ایجاد تازه آبادهایی برای اسكان عشایر گردیده است. این مقاله به بررسی روند و چگونگی تبدیل مسكن عشایری به كالبدی با مصالح سنگین بر روی نمونه تازه آبادگل افشان سمیرم اصفهان پرداخته است. حاصل این مطالعه به مثابه الگویی تجربه شده می تواند دست مایه ای نظری برای معماران علاقه مند به فعالیت در این زمینه را نیز فراهم آورد.

(405.5 کیلوبایت) دانلود مقاله