آموزش شهرسازی در كشورهای مشترک المنافع كمتر توسعه يافته

 رشد و تحولات عظيم جمعيتی ، اقتصادی و اجتماعی در جوامع رو به رشد و ضرورت هدايت و كنترل ساختار فضايی شهر، روستا و منطقه منجر به تأسيس دوره های شهرسازی به عنوان شاخه مستقلی از علوم و دانش های نوين شده است. در قالب فرايند چنين برنامه ای ، ضروری است ارزيابی لازم از ميزان نيل به اهداف و نيز شناخت نقاط قوت و ضعف به عمل آيد. نظر به نوبودن رشته شهرسازی در ايران و نيز فقدان تحقيقات در زمينه ارزيابی نتايج حاصل از تأسيس رشته، مفيد دانسته شد تا از تجربه ساير كشورها بهره گرفته شود. مقاله حاضر از جمله معدود تحقيقات انجام شده در زمينه ارزيابی آموزش شهرسازی در تعدادی از كشورها می باشد كه ضمن معرفی روش های آموزشی ، مقاطع و گرايش ها ، بازدهی دوره ها را ارزيابی نموده و مسائل موجود در زمينه كمبودها را نيزتجزيه و تحليل می كند.