طراحی مسكن در بافت قديم شهری

طی سه دهه اخير قرن بيستم، در سياست ها، نگرش ها و طراحی بخش مسكن ، تحولی سريع و ناگهانی به چشم می خورد. در همين دوره، مناطق تاريخی شهری ، در سطح جهانی مورد عنايت خاص قرار گرفته اند. بر همين اساس سياستمداران ، نهادهای دولتی، سازمان های غير دولتی، مهندسان ، معماران و شهرسازان و غيره در زمينه برنامه ريزی و طراحی ساخت و ساز جديد، نوسازی، مرمت، بازسازی و بهره برداری مجدد از اين مناطق، اقداماتی اتخاذ كرده اند. از اين عده نه تنها از تخريب مناطق مسكونی سنتی به منظور احداث برجهای رفيع« نوگرايانه» جانبداری نمی كنند، بلكه خواهان حفاظت از اين مناطق بوده و درصددند تا در زمين های باير اين مناطق تاريخي ، اقدام به ساخت و ساز كنند. چنانچه برنامه های مسكن در مقياس كلان در دو نمايشگاه بين الملل ساختمان سازی در برلين،«محله هانزا» در سال 1957 و «طراحی مسكن از طريق ساخت و ساز در مناطق تاريخی شهری » برلين مركزی و در طول مرز برلين شرقی سابق در سال 1987 را با هم مقايسه كنيم؟، بيشتر متوجه اين تغيير نگرش می شويم. به طور كلی مقاله حاضر علاوه بر درج تجربيات آموختنی از برلين، بر مسائل و امكانات طراحی مسكن مدرن در بافت قديم شهری تأكيد داشته و روش های برنامه ريزی و طراحی ، كاربرد مناسب فنون ومصالح ساختمانی، ابعاد مالی و معماری آن را مطرح خواهد كرد.