پيوند با گذشته

«ما چون اشخاص كوته قامتی هستيم كه بر دوش غولان سترگ نشسته ايم : بيشتر از پيشينيان می بينيم ونگاهمان تا فاصله دورتری پيش می رود‘ اما اين امر نه به سبب تيز بينی خودما است ونه به علت بلندی قامتمان‘ بلكه از اين جهت است كه ما را از روی زمين برداشته اند و توده ای از اين جثه های غول پيكر ما را می كشند.» در دوازدهمين قرن از تاريخ مسيحی «برنارد شارتری» چنين نوشت: «اهميت اين توده غول پيكر از مردان مشهور و پدرانمان كه باعث شدند ما به دنيا بيابيم تنها از نظر علم توارث و جنبه احساساتی آن نيست. ما نه تنها از اجداد بسيار دور خويش چهره ها و آژنگ جبينمان را ‘ كمان ابروانمان را وحالت خاص شكل و شباهتمان را به ارث مي بريم‘ بلكه سراسر تاريخ و ادبياتمان را ‘ بيانيه های استقلالمان را و شعارهای معروفمان را نيز از آنان داريم . همچنين انديشه هايمان را و تمام روشهای تفكر را ‘ همره با كلماتی كه به هنگام انديشيدن به كار می بريم‘ از آنان می گيريم . در واقع ما چيزی نداريم كه به ما داده نشده باشد. چيزی كه نسل به نسل به ارث نرسيده و به كرات استعمال نشده باشد.» آنچه در اين سطور به آن نظر داريم ‘ كوششی در باب تذكر به هنرمندان ومعماران اين مرز و بوم ‘ در توجه به هويت ملی و فرهنگی است؛ هويتی كه فراتر از فرديت به كليتی به نام جامعه تعلق دارد. در ابتدا پس از نگاهی به مساله بحران هويت ‘ به بررسی نظريه ای قابل توجه در مورد نقش فرهنگ وتمدن در جهان آتی می پردازيم و سپس راههايی را در خصوص شناساندن هويت فرهنگی بررسی خواهيم كرد‘ و دربخشی ديگر به طرح موضوع در مسائل هنری و بالاخص معماری خواهيم پرداخت.