ضرورت مرمت در راستای استمرار فرهنگ معماری و شهرسازی

تبادل و تعامل انسان با محیط، با استناد به شواهد باقی مانده از گذشته، همواره دارای یک ویژگی فرهنگی بوده که در طول تاریخ سرزمین ایران، به ویژه در دوره اسلامی، با نظام فکری، فرهنگی، و فطری ساکنین سنخیت قابل قبولی داشته است. از شواهد امر چنین استنباط می شود که مقوله حفاظت و مرمت در تاریخ گذشته ایران یک تفکر و گرایش عمومی بوده و منحصر به محیط ها و حوزه های خاصی هم نبوده است. این تفکر و تعقل در نظام آموزش معماری و شهرسازی می تواند جایگاه ویژه و تاثیرگذارتر از آنچه هست داشته باشد. روش تحقیق در این مقاله محصول سی و پنج سال تحقیق و پژوهش نظری و عملی در باب شواهد باقی مانده از گذشته در معماری و شهرسازی کشور است که در این مختصر عرضه می گردد. اشاراتی به سیر تحول این پدیده می تواند رهنمون مناسبی برای یافتن روش های اجرایی برای آینده باشد. تجربه تاریخی قابل پیگیری در نظام توسعه و در راستای نیل به نگرش های مناسب برای آن، در خصوص شواهد و آثار گذشته، یکی از اهدافی است که در این مقاله بررسی می شود.

Based on the evidence from the past, the interactions between humans and their environment has always had a cultural aspect to it. This has always enjoyed a suitable degree of relevance to people’s prevailing thoughts, culture and instincts throughout the history of Iran, particularly in the Islamic era. Evidence suggests that restoration and conservation has always been the mainstream in Iran and not confined to any particular area or environment. Such wisdom can be applied more influentially to architecture and urbanism pedagogy. The methodology presented in this study is the result of a 35-year long inquiry and research in the field of history of architecture and urbanism in Iran. The study has certain hints to the evolution of architecture and urbanism throughout this history, in the hope that it will benefit the future related studies. Objectives here include tracing historical experiences, in order to gain better insights for new developments.

(110.4 کیلوبایت) دانلود مقاله