چالش های نظام مدیریت محله محور در توسعه پایدار در كلان شهر تهران

 ساختار مدیریت در كلان شهرهای ایران، و بالاخص تهران، همان ویژگی ها و محدودیت های ساختاری شبه مدرنیستی نظام كلان مدیریت شهری كشور یعنی غیرمشاركتی، متمركز، بخشی، از بالا به پایین، بوروكراتیك، سیاست زده، فاقد اندیشه و فرایند توسعه شهری، فاقد التزام عملی به اصول و برنامه های توسعه شهری، فاقد برنامه ریزی نظام مند و ظرفیت های لازم برای تحقق توسعه شهری، فاقد انطباق سلسله مراتب ساختار مدیریتی با سازمان فضایی شهر، فاقد انتظام سازمانی از حیث مغایرت ساخت با كاركرد، فاقد انتظام ساختاری از حیث ارتباط لازم سطوح ساختار سازمانی،‌ وجود خلا در برخی عناصر ساختاری مصوب در ساختار موجود، وجود عناصر ساختاری خارج از ضرورت و اراده سازمان در ساختار موجود،‌ انعطاف نداشتن الگوی ساختار سازمانی در زمینه مشاركت در فعالیت های گروهی درون سازمانی و در نهایت، پایداری ساختاری در برابر تحول است. به عبارت دیگر، ساختار مدیریت شهری، تهران و سایر كلان شهرهای ایران، به رغم شكل گیری شوراهای اسلامی شهر، ویژگی های یك مدیریت محلی- مشاركتی مدرن و دموكراتیك را ندارد. به گونه ای كه در این نظام‌، ارتباط ارگانیك میان شورا، شهرداری و شهروندان دیده نمی شود. این موضوع، از سویی پرداختن به مباحث جدید مدیریت شهری و تغییرات بنیادین سازوكارهای حاكم بر وضعیت موجود مدیریت شهرهای ایران و به ویژه كلان شهر تهران را در كانون توجه مدیران و صاحب نظران مطالعات شهری قرار می دهد و از دیگر سو، مطالعه تجارب ارزشمند جهانی، ما را از چالش های مدیریتی، نیروی انسانی، منابع مالی، حقوقی و قانونی و جهت تحقق مطلوب یك نظام مدیریتی محله محور در ایران آگاه می سازد.

(311.2 کیلوبایت) دانلود مقاله