واكاوی تجارب مهندسی ارزش در ایران

 در نیم قرن گذشته افزایش جمعیت و كمبود منابع حوزه ها، سبب ایجاد روش ها و الگوهای كاری گوناگونی در زمینه های بهینه یابی فرآیندها، به خصوص در سازمان های پروژه محور، شده است. یكی از این الگوها به مبحث بهبود شاخص ارزش در پروژه ها مربوط می شود كه با عنوان هایی چون تحلیل ارزش، مدیریت ارزش، و مهندسی ارزش طی شصت سال گذشته مطرح شده است. این روش با شناسایی شاخص های ارزش، با استفاده از ابزارهایی خاص برای بهبود ارزش در فرآیندها و پروژه ها و طرح های سرمایه گذاری كاربرد دارد. بر همین اساس، روش مهندسی ارزش به عنوان متدولوژی ای نظام مند و ساختار یافته، اجرای كاركردی پروژه ها را تعیین می كند و سپس با بهره گیری از كار گروهی و نگرش خلاقانه و نو به موضوع، به شناسایی بخش هایی كه استعداد بهبود دارند می پردازد و پیشنهادهایی جدید مطرح می كند. این پیشنهادها، پس از بررسی و ارزیابی، توسعه می یابند و به پیشنهادهای اجرایی می رسند. این مقاله در پی آن است كه با توجه به نقاط ضعف و كاستی هایی كه در زمینه اجرای مهدنسی ارزش در ابعاد محتوایی و كالبدی وجود دارد، عوامل تاثیرگذار را شناسایی و معرفی كند. بدین منظور، بر پایه مطالعات كتابخانه ای و تحقیقات میدانی اطلاعات لازم گردآوری شده است، سپس با تحلیل های آماری توصیفی، نتایج در چهار بخش عمده، شامل آسیب ها و كاستی های مرتبط با رویكرد كاركردگرا، فرآیند نظام مند، خلاقیت، و نهایتا كار گروهی در روش مهندسی ارزش، به عنوان آسیب های عمده روش مهندسی ارزش جمع بندی و طبقه بندی شده اند.

(293.7 کیلوبایت) دانلود مقاله