به سوی محراب و تقرب به لحظات ملكوتی

بی شك طراحی مسجد از زمره طرح های سهل و ممتنع معماری محسوب می شود. سهل از آن بابت كه فاقد ارتباطات فضایی پیچیده است و ممتنع به دلیل آن كه پاسخ گویی به زیبایی محسوس و معقول آن تعمق بسیار طلب كرده و تفحص در حوزه های مختلف معارف و علوم را ضروری می سازد.

این نوشتار با ورود به ساحت روانشناسی محیطی در خصوص طراحی بستری مناسب برای تحقق یكی از شرط های عمده عبادت یعنی «حضور قلب» به تعمق می پردازد. لذا گرچه تعمدا در یك بعد از ابعاد معنایی مسجد غور می كند ولی امید آن كه از بابت شناسایی گوشه ای از دستگاه زیبایی معقول خانه خدا كارساز افتد.